Het is maandagochtend en ik ben 41 weken en 4 dagen zwanger. Vandaag wordt de ballon geplaatst zodat ik morgen ingeleid kan worden en dan snel onze zoon kan ontmoeten. Eerst aan de ctg en daarna kunnen we “echt” gaan beginnen. Het plaatsen van de ballon is zo gepiept, daarna nog een keer aan de ctg om in de gaten te houden of de baby het goed blijft doen. Alles ziet er prima uit voor de baby, alleen mijn bloeddruk is iets aan de hoge kant en vanwege de termijn willen ze even bloed prikken om te controleren op zwangerschapsvergiftiging.

We kunnen daarna in het ziekenhuis wachten op de uitslag, of naar huis rijden met de kans dat we weer terug moeten naar het ziekenhuis als er iets aan de hand is. We besluiten een broodje te eten in het restaurant van het ziekenhuis en daar te wachten op de uitslag. Als we gaan zitten met ons verse broodje, word ik opeens niet lekker. Ik voel me misselijk, duizelig en krijg enorme krampen.

Toch maar weer terug naar boven. Ik ga op de wc zitten en het komt er aan alle kanten uit 🤮💩 dus toch weer aan de ctg gelegd. Daarop is weeën activiteit te zien maar nog niet heel heftig. De uitslag van het bloed prikken is allemaal goed, dus we mogen alsnog naar huis om het thuis af te wachten. Ondertussen voel ik steeds meer kramp en besluiten we toch maar in het ziekenhuis te blijven. Daar krijg ik een kamer op de kraam afdeling en kan ik eventueel de nacht blijven slapen als ik zo beroerd blijf. Na een rondje om het ziekenhuis te lopen met enorme krampen (zeg maar gerust weeën) plof ik toch weer op het bed neer om daar verder te wachten tot de ballon eruit valt en op het verdere verloop. Uiteindelijk valt de ballon eruit rond 17:30 en voel ik me meteen weer kiplekker. Daarom besluiten we om lekker naar huis te gaan en nog een nacht in ons eigen bed te slapen.

De volgende ochtend moeten we ons om 7:00 melden bij de bevalkamers en gaat het “echt” beginnen. De eerste uren doen de weeënopwekkers niet zo veel ondanks dat ze steeds iets opgeschroefd worden. Om 12 uur begin ik eindelijk echt weeën te voelen, maar de ontsluiting vordert niet echt. Ik heb op dat moment ongeveer 3 cm ontsluiting maar dan om een uur of 2 beland ik plots in een heftige weeënstorm waar maar geen eind aan komt. Rond half 6 trek ik het echt niet meer en vraag ik om pijnstilling.

Ik krijg een ruggenprik, maar omdat de anesthesist nog niet beschikbaar is, moet ik eerst ongeveer anderhalf uur overbruggen met een pijnpompje. Die doet helaas helemaal niets, maar om half 8 zit dan eindelijk de ruggenprik erin. Wat een verademing! De ontsluiting staat ondertussen al vanaf een uur of 4 stil op 4 cm dus ze besluiten de weeënopwekkers maximaal toe te dienen en 2 uur af te wachten. Als er dan nog niets is gebeurd, willen ze hem halen via een keizersnede. Ik ga 2 uur lekker slapen want ik ben compleet uitgeput, en om ongeveer 22:00 komt er weer een verloskundige om mijn ontsluiting te checken.

Helaas, zoals ik al verwacht had, was er geen vordering te zien dus om 22:30 werd het OK team opgeroepen.

Om 23:00 reden we naar de OK waar mijn ruggenprik werd “opgetopt” en ze begonnen met snijden. Ik hoor mezelf nog zeggen “ik voel dit hoor, het doet pijn!” Waarop de gynaecoloog vraagt of het te doen is. Ik geef aan dat het nog te doen is, dus gaan ze verder. Helaas was het snijden lang niet de ergste pijn, dus zodra mijn zoon geboren is en zij mijn baarmoeder leeg halen en de wond weer sluiten, kan ik alleen maar met mijn ogen dicht liggen en hopen dat het snel voorbij is. Er wordt gevraagd of ik mijn zoon wil vasthouden, maar ik zou niet weten hoe met alle pijn die ik nog voel. Mijn man houdt onze zoon daarom naast mij vast, ik kan hem af en toe met een half oog bekijken maar genieten van het moment kan ik zeker niet.

Zodra we van de OK af komen, word ik naar de IC gereden om de ruggenprik uit te laten werken en ondertussen kan ik dan eindelijk mijn zoon in mijn armen sluiten. Het voelt niet als mijn kind. Dat geweldige, overweldigende gevoel van liefde waar iedereen het over heeft, dat heb ik niet en ik denk dat iedereen dit aan mij ziet. Na een kwartiertje kan ik mijn benen weer volledig bewegen maar ze willen eigenlijk dat we voor de zekerheid nog iets langer daar blijven omdat ik veel bloed ben verloren. Na een uurtje mogen we naar de kraamafdeling en onderweg daar naartoe voel ik me verplicht tegenover “de baby op mijn borst” om hem liefde te tonen dus geef hem (voor mijn gevoel heel onnatuurlijk) een kusje op zijn hoofd en BAM! Daar is dat overweldigende gevoel waar iedereen het over heeft! Eindelijk!

Achteraf bleek mijn bekken te smal waardoor mijn zoon er niet doorheen paste en de ontsluiting stopte. Hierdoor heb ik nog geen 2 jaar later de tweede keizersnede gehad. Deze was gepland, en de geboorte van mijn tweede zoon heb ik als zeer prettig ervaren. De keizersnede werd pijnloos uitgevoerd en mijn zoon kon ik direct bij me nemen. Wat een wereld van verschil en wat fijn dat ik ook een goede bevalling heb mogen meemaken!

Dit artikel is ingestuurd door Desiree.

Wil jij net zoals Desiree ook jouw bevallingsverhaal (anoniem) delen? Stuur dan jouw bevallingsverhaal naar bevallingsverhalen@nutricia.com