Stilte voor de storm

De dagen gingen langzaam voorbij en ik voelde me best onrustig. Het was letterlijk stilte voor de storm. Ik was veel bezig met het feit dat ik bijna ging bevallen en ik was druk in de weer met het afhandelen van allerlei klusjes. Op 10 januari belde mijn vriend en ik de verloskundige omdat ik wat bloed verloor. De verloskundige bevestigde dat het om de slijmprop ging en dat het nog dagen of weken kon duren. Ik dacht direct: die vrouw kan zeggen wat ze wil, maar dit gaat echt geen dagen of weken meer duren!

Ik zei tegen mijn vriend: “vannacht gaat het beginnen!”. Ik zag de schrik in zijn ogen en hij zei: “denk je dat echt?” Waarop ik het bevestigde. De hele dag voelde ik mijzelf misselijk (zoals ik de dagen daarvoor ook al wel had) en ik had weinig energie. Ineens appte mijn moeder of alles nog rustig was en dat ze graag wilde langskomen. Ik wilde haar niet ongerust maken en liet haar toch langskomen en dat was prima.

Die nacht werd ik wakker om 02:30 uur. Ik had menstruatieachtige kramp. Het nam steeds meer toe en ik besloot naar beneden te gaan. Ik downloadde de weeën app, begon met timen en ving de weeën hangend aan het aanrecht op.

Om 07:00 uur was er voldoende regelmaat en maakte ik mijn vriend wakker. We belden de verloskundige en om 08:00 uur kwam ze voor het eerst langs. Ik probeerde mijn gezicht in de plooi te houden bij iedere wee, maar al snel viel ik door de mand. De verloskundige zei dat het erg goed ging. Ik had al 1 cm ontsluiting. Oh…ik had toch wel op wat meer gehoopt.

Om 10:30 uur kwam ze terug. Op dat moment had ik 3 cm ontsluiting. Om 13:00 uur zat ik op 6 cm. Als de verloskundige mijn vliezen zou breken zou het sneller gaan. Dit wilde ik wel! Ze had aangegeven dat ze tot 17:00 uur dienst had en daarna zou haar collega komen (hier hadden mijn vriend en ik allebei niet zo’n klik mee). Ik moest en zou bevallen in haar dienst!

Intussen wilde ik eigenlijk alleen nog maar in de douche. De weeën werden heftiger en heftiger en ik wilde vooral met rust gelaten worden. Mijn vriend vroeg wel eens wat dingen maar ik negeerde hem volledig! Toen ik bijna mocht gaan persen arriveerde onze kraamhulp. Ik had helemaal geen zin om haar te zien en toen ze bij iedere wee riep “goed zooo” met haar Limburgs accent raakte ik steeds meer geïrriteerd. De enige persoon die ik bij mijn bevalling kon verdragen was de verloskundige.

"Uiteindelijk ben ik op de baarkruk in de douche gaan zitten en mijn oog viel ineens op een grote schaar. Ik schrok mijzelf rot en vroeg of ze me in wilde knippen."

Ik kreeg al snel persdrang, maar ik moest nog wachten tot ik op de 10 cm ontsluiting zat. Gelukkig ging dit snel en mocht ik gaan persen. Ik was zo bang om te poepen! Uiteindelijk ben ik op de baarkruk in de douche gaan zitten en mijn oog viel ineens op een grote schaar. Ik schrok mijzelf rot en vroeg of ze me in wilde knippen. De verloskundige gaf aan dat deze schaar voor de navelstreng is en dat de baby er bijna zou zijn. De verloskundige had haar collega al afgebeld, want de bevalling zou ze nog afmaken in haar dienst. Wat een opluchting. Het laatste stuk was zwaar en het vorderde niet snel!

Uiteindelijk moest ik toch nog op bed het laatste stuk van de bevalling doen. Dit was heftig en van de badkamer van de slaapkamer leek nog nooit zo ver. Het hoofdje van de baby bleef steken in het geboortekanaal en de baby had in het vruchtwater gepoept. Om 17:03 uur was hij daar dan eindelijk, onze zoon, na 39+5 weken zwangerschap blauw en stil geboren. Gelukkig ging hij snel huilen en kleurde hij bij. We hoorden dat we een zoon hadden gekregen (we wisten het geslacht vooraf niet) en hebben hem de naam Flynn gegeven. De naam betekent zoon van een roodharige.

Wat was het een bijzondere en heftige ervaring maar ik ben dankbaar dat ik thuis heb mogen bevallen en dat ik niet ben ingeknipt of ingescheurd en nog het allermeest op dat ik mama mag zijn. Deze (roodharige) mama zou het zo weer doen.

Dit artikel is ingestuurd door Sandra.

Wil jij net zoals Sandra ook jouw bevallingsverhaal (anoniem) delen? Stuur dan jouw bevallingsverhaal naar bevallingsverhalen@nutricia.com