Het is dinsdag ochtend 25 Oktober als ik om 09.00 uur wakker word met lichte pijn in mijn onderbuik. Ik kan de pijn zelf nog niet plaatsen en loop de woonkamer binnen waar mijn moeder klaar zit de dag te beginnen. Ze woont in Curaçao en verteld dat ze voor haar terugreis een koffer bij moet boeken in het TUI-reisbureau omdat het op de website van TUI op dat moment niet lukte en vroeg me of ik met haar mee wilde gaan. Dat vond ik prima maar wilde eerst eventjes naar het toilet! ‘’Zijn het geen weeën?’’ vroeg ze. Maar op dat moment voelde het nog niet zo en ik weet natuurlijk nog helemaal niet hoe de weeën nou echt zouden voelen? Tenslotte niet lukkend voor een half uur tot uurtje op het toilet gezeten. Waardoor ze aan me vroeg is het wel slim om mee te gaan? Ja hoor! En ik ben toch met haar meegegaan.

Aankomend bij het reisbureau was het erg druk. Het was 11.00 uur en we moesten wachten totdat we eindelijk aan de beurt waren. De buikkrampen werden ineens heftiger en heftiger. Ze kwamen en gingen om de 2 minuten. OH OOH! Het zijn weeën. Daar zit je dan puffend in een reisbureau. Toen het besef daar was zijn we snel, puffend en huilend van vreugde naar huis toe gereden. Onderweg naar huis heb ik natuurlijk de verloskundige gebeld om te komen kijken. Rond 12.00 uur arriveerde ze en heeft ze alles nagekeken. Ze vertelt het mooiste zinnetje dat ik nooit meer zal vergeten. (Een ding is zeker, vandaag word je mama!) Op dat moment had ik 4 centimeter ontsluiting. Dus ze gaat terug naar de praktijk en komt later weer terug om eventjes te kijken hoe ver ik zou zijn. Als het niet meer gaat en de weeën worden te heftig mocht ik natuurlijk eerder bellen.

Het was 13.30 en ik kon niet meer. Gebeld waar ze bleef, maar was al onderweg. Door de heftige pijn van weeën die ik op dat moment ervaren heb, hebben we in overleg besloten om met 5 centimeter ontsluiting naar het ziekenhuis gebracht te worden voor een ruggenprik en doordat je dan een medisch geval bent en overgedragen wordt.

Rond 15.30 uur had ik een ruggenprik gekregen en alle pijn verdween. Ik was verdoofd van mijn nek tot benen. Heerlijk! Centimeters naar centimeters ontsluiting heb ik kunnen genieten van mijn bevalling. Het was 21.00 uur en ik had 10 centimeter ontsluiting maar het hoofdje lag nog niet helemaal zoals het moest liggen. Ze was zoals ze zeiden niet goed ingedaald. Het was een spoedgeval waardoor ze tegen mijn partner zei dat hij de tijden op moest schrijven als ik persweeën kreeg. Maar hoe merk ik dat? Want ik ben verdoofd. Als ik het gevoel had dat ik moest poepen dan mocht ik dus alvast gaan oefenen met persen. Want voordat ze wegging vertelde ze dat het nog ongeveer 2 uur zou duren.

Het was 21.30 uur en na een aantal keer persen voelde ik haar hoofdje naar beneden zakken. Waardoor mijn partner moest lachen dat kan toch nog helemaal niet! Mijn moeder is een dokter gaan halen. Ondertussen komt er een stagiaire binnen die zegt: je voelt een hoofdje? Waardoor ik ook antwoord met ja ik voel het echt. De dokter komt binnen en ik roep heel hard: HET HOOFDJE IS ERUIT! Ze trekt de lakens van me af en zegt ja en ik zie veel haar! Zonder dat ze de tijd heeft om haar handschoenen nog aan te trekken trekt ze zo mijn baby eruit. Ze wordt op mijn borst gelegd terwijl iedereen nog met de monden open staat.

WOW ik heb de bevalling alleen gedaan zonder uitscheuren, zonder geknipt te worden en dat alles voor een eerste keer en in 3 minuten tijd! Ik kon nu lekker gaan genieten van mijn kleine meisje.

Liyana Geboren op 25 Oktober 2022 om 21.33 uur.

Dit artikel is ingestuurd door Kyoni

Wil jij net zoals Kyoni ook jouw bevallingsverhaal (anoniem) delen? Stuur dan jouw bevallingsverhaal naar bevallingsverhalen@nutricia.com