De dag begon als geen ander, behalve dat het mijn vriend zijn verjaardag was dus gingen wij s ’avonds uit eten. Eenmaal klaar gingen wij naar buiten, mijn vriend, zijn beste vriend en zijn broertjes deden nog even een sigaret toen ik plotseling het gevoel had naar de wc te moeten. Natuurlijk ben ik dan nog even snel gegaan, eenmaal klaar stond ik weer buiten en waren we klaar om te gaan maar iets voelde apart. Ik kreeg langzaam een natte broek…

Toen we eenmaal thuis waren zei ik tegen mijn vriend “schat ik ga mij even omkleden want mijn broek is nat”. Waarop hij antwoorden: “zijn je vliezen niet gebroken?”. Ik dacht bij mezelf, maar ik ben pas 35 weken dit is toch veel te vroeg? Mijn vriend stelde voor om mijn moeder even een berichtje te sturen. Ze zei dat ik voor de zekerheid even de verloskundige moest bellen. Dat heb ik toen ook gedaan en ze zei dat ik vlug mijn vluchtkoffer moest pakken en zo snel mogelijk moest komen maar dat ik mij niet te erg hoefde te haasten. Eenmaal aangekomen in het ziekenhuis hebben ze bij mij een CTG gedaan en een test. Uit die test bleek dat mijn vliezen inderdaad waren gebroken (omdat de test een beetje op een zwangerschapstest leek zei ze voor de grap “gefeliciteerd u bent zwanger”, ik kon hier wel om lachen maar mijn vriend niet zo…

Daarna werd ik naar een kamer gebracht waar ik de nacht in moest verblijven ter observatie. De nacht begon rustig maar om 7 uur s ’ochtends begon het langzaam. Ik kreeg last van weeën, ze waren erg licht dus wist niet zeker of het zo was (dit was de eerste keer voor mij). Dus ik haalde de zuster erbij en die sloot opnieuw de CTG aan, ze bevestigde dat het weeën waren.

Ik moest mijn vriend inlichten en vragen on te komen, toen hebben ze gekeken hoever de ontsluiting was en ik zat al op 4! Toen mocht ik ook mijn moeder erbij halen als ik dat graag zou willen. En natuurlijk belde ik mijn moeder en stond ze binnen het uur bij mij aan bed!

Het ging allemaal zo snel, de weeën begonnen echt pijn te doen. Dus gingen ze kijken hoever ik was, 6 a 7 cm! YES dacht ik, nog even en dan kan ik mijn meisje eindelijk vasthouden. Alleen ging het sneller dan gedacht, het was al te laat voor een ruggenprik dus kreeg in een morfine infuus. Wat was dat heerlijk zeg! Zo heerlijk dat ik zelfs zei dat ik de morfine zou stelen en zelfs mijn plan van aanpak vertelde! Ik heb zelfs 100x gezegd: “dit is goed spul”.

Uiteindelijk voelde ik dat ik moest poepen dus hebben ze de zuster erbij gehaald (14:00) die even ging kijken hoever ik was, 10 cm! Dit was een heel gedoe, want ondanks de pijnbestrijding deed het nog zo’n zeer. Ik duwde haar hand weg en krijste uit: “DIT IS MARTELING”.

Ze zei dat ik nu mocht persen wanneer ik een perswee kreeg, en die had ik gelijk! Na ongeveer 3-5 persweeën was ze er eindelijk. Een dag na haar vaders verjaardag met een gewicht van 2950 gram op 35 weken was ze dus net iets te zwaar. Ik heb diabetes al van voordat ik zwanger was dus ze groeide net iets te hard. Maar dat was helemaal niet erg dus! Ze moest nog even in het ziekenhuis blijven omdat ze dus te vroeg geboren was, ze is helemaal gezond al hoort ze aan de linker kant maar de helft ongeveer.

Ze is nu 16 weekjes en in maatje 50/56. Ze is nog klein maar dat is helemaal niet slecht! Ze drinkt goed en genoeg luiers on te verschonen! Trots op mijn meisje en mijn vriend die ondanks niet tegen bloed kan er toch de hele bevalling is bij geweest!!!

Dit artikel is ingestuurd door Chavanya.

Wil jij net zoals Chavanya ook jouw bevallingsverhaal (anoniem) delen? Stuur dan jouw bevallingsverhaal naar bevallingsverhalen@nutricia.com